ลดรูป ก. ตัดรูปสระบางรูปออกเมื่อมี ตัวสะกด แต่คงออกเสียงสระอย่างเดิม เช่น ในคำว่า ลง มี ล สระ โ–ะ ง สะกด ลดรูปสระ โ–ะ เป็น ลง. ลหุ ใช้ในตำราฉันทลักษณ์ หมายถึง พยางค์ที่มีเสียงเบา ได้แก่ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงสั้นที่ไม่มี ตัวสะกด เช่น จะ มิ ดุ, ใช้เครื่องหมาย ุ แทน, คู่กับ ครุ ซึ่งใช้เครื่องหมาย ั แทน. ว (วอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๗ เรียกว่า วอ แหวน เป็นอักษรตํ่า ใช้เป็นพยัญชนะต้นและใช้เป็น ตัวสะกด ในมาตราเกอวหรือแม่เกอว เช่น กล่าว นิ้ว, ใช้ประสมกับรูปไม้หันอากาศเป็นสระอัวในคำที่ไม่มี ตัวสะกด เช่น ตัว มัว, ใช้เป็นสระอัวในคำที่มี ตัวสะกด เช่น สวย รวม. ศ (สอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๘ เรียกว่า ศอ ศาลา เป็นอักษรสูง ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากดหรือแม่กด เช่น ปราศจาก อัศวิน อากาศ. ษ (สอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๙ เรียกว่า ษอ ฤๅษี เป็นอักษรสูง ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากดหรือแม่กด เช่น เศรษฐี พิษ อังกฤษ.
คำเป็น คำตาย คำเป็น คำตาย เป็นการจำแนกคำตามลักษณะที่ใช้ระยะเวลาออกเสียงต่างกัน ซึ่งลักษณะดังกล่าวจะทำให้คำที่มีเสียงพยัญชนะต้นเป็นรูปเดียวกัน มีเสียงวรรณยุกต์ต่างกัน คำเป็น ได้แก่ คำที่มีลักษณะ ดังต่อไปนี้ ๑. คำที่พยัญชนะประสมกับสระเสียงยาวในแม่ ก กา เช่น มา ดู ปู เวลา ปี ฯลฯ ๒. คำที่พยัญชนะประสมกับสระ –ำ ใ - ไ - เ – า เช่น จำ น้ำ ใช่ เผ่า เสา ไป ฯลฯ ๓. คำที่มีตัวสะกดอยู่ในแม่ กง กน กม เกย เกอว เช่น จริง กิน กรรม สาว ฉุย ฯลฯ คำตาย ได้แก่ คำที่มีลักษณะ ดังต่อไปนี้ ๑. คำที่พยัญชนะประสมกับสระเสียงสั้นในแม่ ก กา เช่น กะทิ เพราะ ดุ แคะ ฯลฯ ๒. คำที่มีตัวสะกดในแม่ กก กบ กด เช่น บทบาท ลาภ เมฆ เลข ธูป ฯลฯ วิธีพิจารณา ๑. ให้สังเกตที่ตัวสะกดเป็นหลัก ถ้าคำที่ต้องการพิจารณามีตัวสะกดให้ดูที่ตัวสะกดไม่ต้องคำนึงถึงสระเสียงสั้นยาว ดูว่าคำนั้นมีตัวสะกดหรือไม่ ถ้ามีให้ขีดเส้นใต้ตัวสะกด ๒. ดูว่าตัวสะกดนั้นเป็น กบด หรือไม่ ( แม่ กก กบ กด) ถ้าใช่ คำนั้นจะเป็นคำตาย ถ้าไม่ใช่ กบด คำนั้นจะเป็นคำเป็น ๓.
ค้นหาหมวดอักษร ศ ค้นหาคำศัพท์แบบเร่งด่วน advertisement ศ พยัญชนะตัวที่ ๓๘ เป็นพวกอักษรสูง ใช้ได้ทั้งเป็นพยัญชนะตัวต้นและเป็นตัวสะกดในแม่กดในคําที่มาจากภาษาสันสกฤตและภาษาอื่น เช่น ศาลา อากาศไอศกรีม วงศ์. ศก ๑ น. ผม เช่น พระศกพระพุทธรูป. (ข. ). ศก ๒ น. ระบบการคํานวณนับเวลาเรียงลําดับกันเป็นปี ๆ โดยถือเอาเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งเป็นจุดเริ่มต้น ดังในคําว่า รัตนโกสินทรศก ซึ่งถือเอาปีเริ่มสร้างกรุงรัตนโกสินทร์เป็นจุดเริ่มต้น, บางทีก็ใช้เป็นคําย่อของศักราช เช่น พุทธศก คริสต์ศก; คําเรียกปีหนึ่ง ๆ ของจุลศักราช เพื่อให้ทราบว่าเป็นปีที่ลงท้ายด้วย ๑ ๒... หรือ ๐ เช่น ถ้าลงท้ายด้วย ๑ เรียกว่า เอกศก ลงท้ายด้วย ๒เรียกว่า โทศก... ลงท้ายด้วย ๐ เรียกว่า สัมฤทธิศก; (ปาก) ปี เช่นศกนี้ ศกหน้า วันเถลิงศก. (ส. ศกฏะ [สะกะตะ] น. เกวียน. ; ป. สกฏ). ศกละ [สะกะละ] น. ส่วน, ซีก. สกล). ศกุน น. นก. สกุณ). น. สกุนฺต). ศกุนิ น. สกุณิ). ศกุนี น. นกตัวเมีย. สกุณี). พจนานุกรมไทย-ไทย ออนไลน์ จุดประสงค์ของเว็บ เพื่อสนับสนุนการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องตามความหมายของแต่ละคำ ขอบคุณข้อมูลจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ. ศ. ๒๕๔๒
พ (พอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๐ เรียกว่า พอ พาน เป็นอักษรตํ่า ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากบหรือแม่กบ เช่น ภพ ภาพ สรรพ ผลลัพธ์. ฟ (ฟอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๑ เรียกว่า ฟอ ฟัน เป็นอักษรตํ่า ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากบหรือแม่กบ เช่น เสิร์ฟ ไมโครเวฟ. ภ (พอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๒ เรียกว่า ภอ สำเภา เป็นอักษรตํ่า ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากบหรือแม่กบ เช่น ปรารภ ลาภ. ม (มอ) พยัญชนะตัวที่ ๓๓ เรียกว่า มอ ม้า เป็นอักษรตํ่า ใช้เป็นพยัญชนะต้นและเป็น ตัวสะกด ในมาตรากมหรือแม่กม เช่น ลม ยาม.
อักษรสูงนำอักษรสูง เช่น สถาน สถานี สถาปนิก เสถียร ผสาน ผสม ฯลฯ ลักษณะนี้พยางค์แรกออกเสียงอะเพียงครึ่งเสียง พยางค์ที่สองออกเสียงวรรณยุกต์ตามปกติ 7. อักษรต่ำนำอักษรต่ำเดี่ยว เช่น เชลย โพยม ฯลฯ ลักษณะนี้พยางค์แรกออกเสียงอะเพียงครึ่งเสียง พยางค์ที่สองออกเสียงวรรณยุกต์ตามปกติ อักษรนำแตกต่างจากอักษรควบนะจ๊ะ 1. อักษรนำและอักษรควบแท้ มีพยัญชนะต้นสองตัวเหมือนกัน แต่อักษรควบแท้จะออกเสียงกล้ำกันสนิทเป็นหนึ่งพยางค์ และพยัญชนะต้นตัวที่สองจะเป็น ร, ล, ว เท่านั้น ดูตัวอย่างเปรียบเทียบกันค่ะ ถน น อ่านว่า ถะ - หนน (อักษรนำ) ผล าญ อ่านว่า ผลาน (อักษรควบแท้) 2.
๒. ๑ ไม่ออกเสียงตัวนำ ออกเสียงกลืนกับเสียงตัวนำ ได้แก่ อ นำ ย มีอยู่ ๔ คำ คือ อย่า อยู่ อย่าง อยาก ห นำ อักษรต่ำเดี่ยว ได้แก่ ง ญ น ม ย ร ล ว จะออกเสียงเพียงพยางค์เดียวสูงตามเสียง ห เช่น หงาย หงอน หญ้า ใหญ่ หน้า หนู หมา หย่า แหย่ หรูหรา หรอก ไหล หลาน หวาน แหวน ๒. ๒ ออกเสียงตัวนำ ได้แก่ ก. อักษรสูงนำอักษรต่ำเดี่ยว จะออกเสียงพยางค์ต้นเป็น สระอะ ครึ่งเสียง ออกเสียงพยางค์หลังตามที่ประสมอยู่ ออกเสียงวรรณยุกต์ผันตามตัวหน้า เช่น ขนม ขนง เขนย ขนำ สมอง สมาน สนอง สยาย ขยับ ขยัน ฝรั่ง ถลอก เถลิง ผวา ผยอง ถนน สนน สนิท * ยกเว้น ขมา ขโมย ขมำ สมา สมาคม สมิทธิ สโมสร สลัม ไม่ออกเสียงตามตัวนำ ข. อักษรกลางนำอักษรต่ำเดี่ยว ออกเสียงเช่นเดียวกับข้อ ก เช่น ตนุ โตนด จมูก ตลาด ตลก ตลอด จรวด ปรอท ค. อักษรสูงนำอักษรต่ำคู่ หรืออักษรกลาง ออกเสียงตามข้อ ก แต่ไม่ต้องผันวรรณยุกต์ตามอักษรนำ เช่น ไผท ผดุง เผด็จ ผกา เถกิง ผกา เผอิญ เผชิญ เผชิญ ข้อสังเกต ๑. เสียง /ร/ ไม่เหมือน เสียง เสียง /ล/ ๒. ๑ เสียง มีหลายรูป ได้แก่ เสียง /ค/ แทน ข ฃ ค ฅ ฆ เสียง /ช/ แทน ช ฉ เสียง /ซ/ แทน ซ ส ศ ษ เสียง /ด/ แทน ด ฎ เสียง /ต/ แทน ต ฏ เสียง /ท/ แทน ท ธ เสียง /น/ แทน น ณ เสียง /พ/ แทน พ ภ เสียง /ฟ/ แทน ฝ ฟ เสียง /ย/ แทน ย ญ เสียง /ฮ/ แทน ห ฮ ๓.
ข้ามไปยังเนื้อหา ที่มา: การผันวรรณยุกต์ การผันวรรณยุกต์ อักษร๓หมู่ คือ การจัดแบ่งพยัญชนะไทยทั้ง ๔๔ ตัวแบ่งระดับเสียงได้ ๓ ระดับ คือ ระดับอักษรสูง อักษรกลาง อักษรต่ำ ดังนี้ ๑. อักษรสูง มี ๑๑ ตัว คือ ข ฃ ฉ ฐ ถ ผ ฝ ส ษ ศ ห ( ฉันฝากขวดขี้ผึ้งใส่ถุงให้เศรษฐี) ๒. อักษรกลาง มี ๙ ตัว ก จ ด ต บ ป อ ฎ ฏ ( ไก่จิกเด็กตายเฎ็กฏายบนปากโอ่ง) ๓.
๔ หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช ๒๕๔๔ ของสำนักพิมพ์ อจท.
ตัวสะกด น. พยัญชนะท้ายคำหรือพยางค์ที่ทำหน้าที่บังคับเสียงให้เป็นไปตามมาตราต่าง ๆ เช่น น เป็น ตัวสะกด ในมาตรากน. ก (กอ) พยัญชนะตัวที่ ๑ เรียกว่า กอ ไก่ เป็นอักษรกลาง ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากกหรือแม่กก เช่น กก ปาก สัก. ก กา น. เรียกแม่บทแจกลูกพยัญชนะต้นกับสระโดยไม่มี ตัวสะกด ว่า มาตรา ก กา หรือแม่ ก กา. ก หัน น. อักษร ก คู่ ในหนังสือโบราณใช้แทนไม้หันอากาศตัวหนึ่ง เป็น ตัวสะกด ตัวหนึ่ง เช่น จกก = จัก หลกก = หลัก. ข (ขอ) พยัญชนะตัวที่ ๒ เรียกว่า ขอ ไข่ เป็นอักษรสูง ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากกหรือแม่กก เช่น มุข เลข. เขียนไทย น. วิชาเขียนภาษาไทยตามคำบอกของครู เพื่อฝึกเขียน ตัวสะกด การันต์ให้ถูกต้อง, เขียนตามคำบอก ก็ว่า. ค (คอ) พยัญชนะตัวที่ ๔ เรียกว่า คอ ควาย เป็นอักษรตํ่า ใช้เป็นพยัญชนะต้น และเป็น ตัวสะกด ในมาตรากกหรือแม่กก เช่น โรค มรรค มารค เทคนิค. ครุ ๒ (คะรุ) ว. หนัก, ใช้ในตำราฉันทลักษณ์ หมายถึง พยางค์ที่มีเสียงหนัก ได้แก่ พยางค์ที่ประกอบด้วยสระเสียงยาวและสระเกินทั้ง ๔ คือ สระอำ ใอ ไอ เอา เช่น ตา ดำ (สระอำถือเป็น ครุ ก็ได้ ลหุ ก็ได้) และพยางค์ที่มี ตัวสะกด ทั้งสิ้น เช่น หัด เรียน ใช้เครื่องหมาย ั แทน, คู่กับ ลหุ ซึ่งใช้เครื่องหมาย ุ แทน.